wat oudere blogs gevonden

Mopperkonten, ontevreden en negatieve mensen, daar loop ik graag met een boogje omheen. Ze brengen me niets en ik denk ook niet dat ik hen iets kan brengen. Misschien is het wel een soort angst, ik wil niet meegezogen worden in negativiteit en heb geen zin om mezelf naar beneden te laten halen. Als ik dat zou willen kan ik dat namelijk zelf veel makkelijker en sneller. Het is zo makkelijk om te vervallen in mopperen en klagen, altijd is er wel iets te vinden wat niet perfect is. Maar veel leuker is het om de goede dingen te zoeken en de mooie momenten van de dag te vinden. Dat lukt me natuurlijk niet constant, soms ben ik gewoon de hele dag geleefd en moe, geen tijd gehad om even stil te staan, ik klaag dan ook echt wel even. Dan sta ik 's avonds even stil bij de dag van vandaag, maak in gedachten een foto van een mooi moment. Zoals de prachtige herfstkleuren van vandaag, mijn kopje koffie in de zon, vanmorgen toen de kinderen nog sliepen. 

Zouden die mensen die altijd klagen dat niet beter ook kunnen doen, of zouden ze dat niet kunnen? Eigenlijk best wel zielig. Zouden ze ook niet in de gaten hebben dat ze energie van de ander slurpen. Dat ze je positieve energie bij je weghalen en er vervolgens niets mee doen? Het is net alsof je een heerlijke taart haalt bij de bakker en hem vervolgens direct voert aan de vuilnisbak.

Iedereen heeft genoeg te klagen, te zeuren en vooral over weer andere mensen. Laat een probleem bespreekbaar zijn, stel een vraag, denk mee over een oplossing maar klagen om te klagen daar wordt niemand beter van. Als je geen antwoorden wilt, geen écht gesprek, laat het onderwerp dan toch gewoon rusten en heb respect voor de energie van de ander. Vraag eens wat vaker naar de positieve dingen, niet alleen over dat zieke familielid, de verloren baan of financiële malaise. Als we vragen hoe het met iemand gaat is 'goed' met 1 woord gezegd en als het wat minder gaat wordt dit uitgebreid uitgekotst, zó zonde! 

Ik ben ervan overtuigd dat leerlingen meer gebaat zijn bij positiviteit dan bij gemopper. Er is al zoveel ontevredenheid op de wereld, en zeker in onze 'verwende' cultuur waar heel veel wél kan en mogelijkheden voor het oprapen liggen. Verwennen is helemaal niet nodig, dat zit al genoeg in onze cultuur ingebakken. Toch denk ik dat kinderen positief opvoeden belangrijk is, maar dan vooral positief in tevredenheid en ontdekken van de wereld om hen heen. Kinderen leren te waarderen wat er wél is en hoe mooi andere mensen zijn. Dat iedere dag een kadootje is dat met zorg moet worden uitgepakt. 

Laten we vooral tevreden mensen van onze kinderen wíllen maken, tevreden met alle kleine dingen die het leven ons geeft. Als we hier bewust mee omgaan en in alle dagelijkse dingen zoeken naar positieve affirmaties wordt het leven voor iedereen een stuk leuker en gemakkelijker.

 

Verlegen kinderen worden vaak gezien als kinderen die te beschermd worden opgevoed. Ze zouden niet gewend zijn aan andere mensen en daarom 'bang' zijn om contact te maken. Vaak krijg ik de indruk dat kinderen zo snel mogelijk moeten leren in wat voor gezelschap ook naar voren te durven treden, dat we het heel belangrijk maken dat kinderen communicatief vaardig worden, al op heel jonge leeftijd. Waar we het heel normaal vinden dat kinderen zich ieder op hun eigen tempo en in eigen volgorde ontwikkelen, de ene praat eerder, de andere loopt snel, weer een ander slaat het kruipen over, vinden we het wel héél belangrijk dat we allemaal snel leren hoe we ons in gezelschap dienen te gedragen.

Iedereen zal zich uiteindelijk prettig voelen in gezelschap als hij weet hoe zich te gedragen.Ik denk ook dat het belangrijk is om hier aandacht aan te besteden op school. Maar om nu te verwachten dat ieder kind op dezelfde leeftijd voor de klas moet kunnen staan om een spreekbeurt te houden of aan wildvreemde mensen zinvolle vragen moet durven stellen is een ander verhaal.

Ook ben ik een beetje bang dat als we dit geforceerd gaan verwachten we alleen maar bereiken dat er bij sommige gevoeligere kinderen angsten en aversies ontstaan ten aanzien van allerlei sociale situaties. Laat kinderen leren, op hun eigen tempo in een vertrouwde omgeving waarbij fouten maken niet mag maar móet!

Ik kan er niks aan doen doen maar persoonlijk krijg ik de indruk dat deze verwachtingen meer te maken hebben met hoe wij onszelf als volwassenen graag neerzetten als de goede ouder met de té leuke kinderen, "kijk eens naar die van mij, wat zijn ze toch leuk, hè?"

Als kinderen op dat moment liever in een hoekje rustig gaan zitten spelen, zonderen ze zich af. Als ze liever willen dat papa of mama in een restaurant voor hun bestelt kan dat natuurlijk niet, dan kan er niemand zeggen: "wat een leuk kind!"

Laten we met z'n allen nu eens zorgen voor een veilige omgeving waar iedereen mag zijn wie hij is en ook zo wordt gewaardeerd, niet omdat we zo goed sociaal wenselijk kunnen acteren. Vooral een goed voorbeeld doet goed volgen, op het moment dat ze daar zelf aan toe zijn!