Pedagogiek gaat over het opvoeden van kinderen/jeugdigen, zodat ze weldenkende volwassenen kunnen worden. Ik denk dat het opvoeden van kinderen het moeilijkste is wat er is, je hebt namelijk maar een beperkte invloed. Daarmee bedoel ik, je bent nooit de enige die met de opvoeding van een kind gemoeid is. Ieder kind leert het volwassen worden van verschillende mensen, volwassenen, leeftijdsgenoten, idolen op tv, internet enz. Daarin spreekt de een de ander nogal eens tegen en is het aan het kind wat het met welke informatie doet. Op iedere leeftijd heeft een andere opvoeder de hoofdrol, als baby en peuter zijn het voornamelijk de ouders, daarna komen er steeds meer bij, juffen, vriendjes, ouders van vriendjes, ga zo maar door. Op puberleeftijd is de groep opvoeders zo groot dat je als docent zult moeten beseffen dat als je indruk wilt maken en wilt helpen in het opvoeden, je rol beperkt is. Dat maakt dat het een prachtige uitdaging is om een jongere te leren nadenken voor zichzelf en over zichzelf. Een eigen gevoel van goed en fout te laten ontwikkelen door bijvoorbeeld het stellen van kritische vragen. 

Ontwikkelen zie ik, als beelddenker, voor me als iemand die zich letterlijk ontdoet van zijn schil om zo tot de kern van zijn eigen persoonlijkheid te komen en daar trots op te zijn.