Rennend enthousiasme, radslag in de klas, harde lachsalvo's, nonchalant hangend op je stoel, hoe zorg je ervoor dat je gezien wordt in de eerste week, in de brugklas? En dan ook nog de keuze of het belangrijker is bewonderende ogen te scoren bij je nieuwe klasgenoten of bij je docenten.
De allereerste kennismaking op je nieuwe school is voor de meeste leerlingen best wel spannend (ook al geven weinigen dat tegenover elkaar toe). Dat merk je als docent doordat ze meestal heel stil en afwachtend gaan zitten luisteren. De tweede dag is dat ook nog wel te zien maar daarna zie ik ieder jaar weer hetzelfde gebeuren. Wanneer de eerste hardop heeft durven lachen, lijkt dat de rest van de week een wedstrijd te worden, als ik hard lach word ik gezien lijkt een gemakkelijke opgave. Die eerste week hoor ik veel gegiechel en hard 'nep'-gelach. Stiekem lach ik dan ook hoor, vooral omdat ze zelf niet eens weten waarom ze lachen. Ze willen zich laten horen en dit is een wel heel makkelijke manier. Daarna komt de fase waarop iemand juist de reden wil zijn waarom er gelachen wordt. Misschien is hij wel slim genoeg om door te hebben dat het minder stom is als je maar een reden hebt om te lachen. Zo staan langzamerhand de pipo's van de klas op.
Heerlijk, ieder jaar weer dezelfde fasen in de de groep ;)
Nu na week 2, heb ik al iemand een radslag zien maken in het lokaal, een groep tikkertje zien spelen en vaak een 'niet-echte' slappe lach gehoord...
Maar na al die jaren, heb ik er gelukkig vertrouwen in dat dit over een week of 2 weer over is...
Reactie plaatsen
Reacties