onderwijsinteresse

Mijn naam is Martine van Winkel, moeder van 2 pubers.

13 jaar geleden ben ik eigenlijk per ongeluk in het onderwijs beland. Ik werd gevraagd om even in te vallen voor een afwezige tekendocent aan het VMBO. Ik kreeg een aantal Basis- en Kaderniveau klassen en had de vrije hand in mijn lessen. Natuurlijk had ik wel mijn onderwijsbevoegdheid maar ik was nog steeds niet van plan weer het onderwijs in te gaan. Thuis zat ik met een huilbaby en ik had mijn eigen bedrijfje waarin ik allerlei creatieve projecten kon aanpakken, op de momenten die ik zelf koos (wat een luxe). 

Ik merkte in die paar weken voor de klas dat, voor een paar uur, het huilgeluid uit mijn hoofd verdween. Ik kwam in aanraking met kinderen die het allemaal niet aan kwam waaien en met flinke problematieken liepen. Daarvoor nam ik ook na de lessen de tijd. Samen maakten we bijvoorbeeld een portret van een overleden broertje, op schoot van een meisje dat geen foto had van dit moment. De gesprekken die we voerden terwijl we aan het werk waren, waren nog waardevoller dan het eindresultaat. 

Toen ik werd gevraagd om te komen werken op een afdeling binnen de school waar kinderen met een achterstand van de basisschool komen, heb ik maar kort nagedacht. Ik ben ervoor gegaan. 

Het aparte van dit verhaal is dat ik stiekem veel te onzeker was over mijn eigen kwaliteit als docent, durfde ik dit wel?

Die onzekerheid heeft ertoe geleid dat ik enorm veel ben gaan lezen, sparren en denken over het onderwijs.

Om al die gedachten, kennis een beetje te ordenen maak ik deze site. Als hulp voor mijn eigen warrige hoofd en voor wie hier iets aan zou kunnen hebben.

Ondertussen werk ik alweer voor het derde jaar op een andere afdeling binnen onze school, waar we werken met de visie van natuurlijk leren. Waar leerlingen veel keuzemogelijkheden hebben, samenwerken en werken aan persoonlijke kwaliteiten en vaardigheden. Hier ben ik meer coach dan docent.

Ik merk dat er nog veel te verbeteren is in ons onderwijs(systeem), we zitten op een spoor dat maar moeilijk om te buigen is. Vaak kreeg ik van mijn leidinggevende te horen dat ik wel harder kon ontwikkelen dan het hele team maar dat de "trein" niet harder kon dan de achterste wagon. Dat frustreerde me wel eens maar ik begreep het wel, daarom besloot ik niet om zelf langzamer te gaan maar bewuster te gaan kiezen waar ik mensen wel in mee kon nemen.

Op dit moment werk ik aan mijn website, vol met mentorlessen, vrij te gebruiken voor iedereen. Door het aantal mensen dat geabonneerd is op mijn nieuwsbrief, het aantal paginabezoeken en de reacties die ik hierop krijg, heb ik het gevoel iets bij te kunnen dragen voor veel leerlingen in het VO.

Ook volg ik de opleiding columbuscoach, waarmee ik probeer de 21st century skills goed geïmplementeerd te krijgen binnen onze school. Het columbusmodel van de 21eeuwse vaardigheden omvat naar mijn idee alle vaardigheden die belangrijk zijn in de huidige maatschappij, die mogen we onze leerlingen niet onthouden.

Laten we alsjeblieft allemaal betekenisvol, modern onderwijs gaan vormgeven en niet te bang zijn voor verandering!

Goetjes,

Martine